เมื่อครั้งอดีตกาล ช่วงเวลา ในการใช้ชีวิตของมนุษย์ ยังคงจำกัด อยู่ในช่วงเวลากลางวันเท่านั้น มนุษย์เรียนรู้ ที่จะเอาเงาของแดด มาทำเครื่องบอกเวลา ในช่วงกลางวันของแต่ละวัน โดยใช้ความยาว และทิศทางของเงา ที่เกิดจากดวงอาทิตย์ เป็นตัวบอกเวลา
จากหลักฐานพบว่า นาฬิกาแดด มีใช้มาตั้งแต่สมัยอียิปต์โบราณ หรือก่อนหน้านั้นแล้ว (ราว 1600 ปีก่อนคริสตศักราช) ก่อนที่จะมีการกำหนดว่า 1 วันมี 24 ชั่วโมง ซึ่งช่วงเวลาใน 1 วันในสมัยนั้น จะยาวนานไม่คงที่ ทั้งนี้ขึ้นกับฤดูกาล โดยที่ช่วงระยะเวลากลางวัน ในฤดูร้อน จะยาวนานกว่า ช่วงเวลากลางวัน ในฤดูหนาว
นอกจากนี้ นาฬิกาแดด ยังเป็นสัญลักษณ์ของชาวกรีกและโรมันโบราณ มีการใช้นาฬิกาแดด กันอย่างแพร่หลาย ในหมู่ผู้มีฐานะ โดยเฉพาะในช่วงสมัยกษัตริย์ Augustus Caesar มีการทำนาฬิกาแดด เป็นแบบพกติดตามตัว มีขนาดเส้นผ่านศูนย์กลาง ประมาณ 1 นิ้วเท่านั้น
นาฬิกาแดด มีข้อจำกัดที่จะต้องใช้เฉพาะสถานที่เท่านั้น เนื่องจากความยาวของเงา ในแต่ละสถานที่ในโลกแตกต่างกัน สถานที่ที่อยู่ใกล้ เส้นศูนย์สูตรมากกว่า จะมีความยาวของเงา ที่เกิดจากนาฬิกาแดด สั้นกว่า สถานที่ที่อยู่ไกลจาก เส้นศูนย์สูตรมากกว่า และเนื่องจากยังไม่มีผู้ใด ทราบข้อจำกัดนี้ในขณะนั้น จึงได้มีการนำเอานาฬิกาแดด จากกรุง Rome (41°54'N) ไปใช้จากกรุง Catania, Sicily (37°30'N) ราว 263 ปีก่อนคริสตกาล ทำให้ชาวโรมัน ดูเวลาผิดไปนานกว่า 100 ปีทีเดียว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น